Mimo tego, że jest wielu tak zwanych guru zawodów, prawda jest taka, że bardzo niewielu tych samozwańczych ekspertów jest właściwie wykwalifikowanych do przeprowadzenia kulturystów przez przygotowujący program treningowy. Podczas gdy wielu takich trenerów utarło sobie drogę kłamstwami, które w niektórych przypadkach doprowadziły do sukcesów, wielu z nich nie zawsze odnosi takie same wyniki. Powodem jest zazwyczaj brak wiedzy tych osób w dziedzinie fizjologii ogólnej i biochemii. Pomyśl o tym, kogo byś zatrudnił, żeby wyciął ci wyrostek robaczkowy – gastroenterologa czy asystenta, który w sali operacyjnej trzyma kleszcze, podczas gdy zabieg wykonuje ktoś inny?
 Oczywiście, że zdecydujesz się na chirurga, ponieważ on rozumie naturę samej operacji, a także ma gruntowną wiedzę na temat wszystkich organów brzusznych oraz otaczających ich struktur, a jeśli zajdzie taka potrzeba, jest w stanie skorygować jakikolwiek nieprzewidziany problem, który może powstać. Tak samo jest z trenerami przygotowującymi do zawodów. Gdybym miał się na jakiegoś zdecydować chciałbym, żeby taka osoba miała szerokie pojęcie o fizjologii mięśni, endokrynologii, biochemii oraz potencjalnych patologiach. W ten sposób, jeśli zdarzy się coś nieprzewidzianego, taki ktoś będzie miał odpowiednie umiejętności, żeby odpowiednio zareagować i szybko zaradzić problemowi.
Trzymaj się z daleka od trenerów, którzy nie potrafią wytłumaczyć, dlaczego każą ci jeść dane pokarmy, stosować dane suplementy i trenować z różnymi poziomami intensywności. Jeśli on odpowiada na twoje pytania: „bo ja tak mówię”, to uciekaj gdzie pieprz rośnie. Problem, który jest dobrze naukowo i przystępnie wyjaśniony to znak, że znalazłeś właściwą osobę, która doprowadzi cię do ziemi obiecanej, czyli zbudowania doskonałej sylwetki.
 

Łydki zbudowane są z 2 osobnych grup mięśni: mięśni płaszczkowatych i mięśni brzuchatych. Aby pobudzić je do pracy trzeba wykonywać dwa różne ćwiczenia. Wspięcia łydek na siedząco (gdzie nogi są zgięte pod kontem 90o) wyrabiają głównie mięsień płaszkowaty, natomiast wspięcia, podczas których stoi się palcami na podwyższeniu wyrabiają mięsień brzuchaty. Według moich obserwacji trening na łydki składający się z wielu serii powoduje wycieńczenie podeszwy stopy, dlatego kiedy dochodzi się do najcięższej serii nie czuć nawet skurczu w łydce. To tak jakby ćwiczyć stopy bardziej niż łydki. Prostym sposobem na obejście tego powszechnego problemu jest wykonanie najcięższej serii (będąc w dobrej formie) jako jedynej. Dokładnie, tylko jedna seria na łydki! Wykonaj jedną, składającą się z 15 powtórzeń serię wspięć stojąc na podwyższeniu, używając najcięższej wagi, którą jesteś w stanie odpowiednio podnieść, a potem odpocznij przez 3 minuty. Następnie wykonaj jedną, składającą się z 15 powtórzeń serię wspięć na siedząco z najcięższym obciążeniem jakie możesz unieść. Stosuj tą formę ćwiczeń, czyli jedna seria po 2 ćwiczenia, dwa razy w tygodniu, a efekty będą niewiarygodne!
 

Na twoje pytanie odpowiem swoim: czy chciałbyś zrobić trzy kroki w górę, a potem dwa w dół na swojej drodze na szczyt klatki schodowej? Mityczne „odbicie się po zawodach” występuje tak naprawdę po 12–16 tygodniach rygorystycznego stosowania diety. To właśnie dlatego zawodnicy, którzy na scenie wydają się gładcy, nie odnoszą korzyści z tego odbicia. Większość osób po prostu tyje! Aczkolwiek, kiedy poziom tłuszczu spada do 3%, a mięśnie pośladków i szczęki są pokryte żłobieniami, wiadomo, że pojawi się znaczny wzrost anaboliczny, w momencie kiedy zaczniesz karmić swój organizm dużymi ilościami jedzenia.
Wracając do odpowiedzi na twoje pytanie, jeśli nie chcesz za bardzo urosnąć tylko pozostać szczupłym, to cykliczne stosowanie diety pozasezonowej oraz tej, którą stosujesz bezpośrednio przed zawodami uczyni cuda.

Jeśli pokaz jest za tydzień lub dwa, od razu odsyłam swoich klientów na siłownię w niedzielę. Jeśli jest za cztery tygodnie lub więcej, daję im wolne do poniedziałku. Tak czy inaczej, upewniam się, że taki sportowiec jest dobrze nawodniony, kiedy wraca do trenowania. To zazwyczaj oznacza, że dopilnuję żeby wypił przynajmniej około 2 litry wody i zjadł dużo soli w sobotę wieczorem (po pokazie). Ze względów bezpieczeństwa, zalecam, żeby przez pierwsze dwa dni, kiedy jest z powrotem na siłowni, nie podnosił zbyt dużych ciężarów czy robił jakichś głupot, które mogą go kosztować uraz.
 

Kaptopryl to lek stosowany w problemach z ciśnieniem krwi, który występuje też pod nazwą inhibitora ACE. Inhibitory ACE (enzymy przekształcające angiotensyny) blokują enzym, który zamienia angiotensynę-1 na angiotensynę-2. Ze względu na to, że angiotensyna-2 zostaje ostatecznie zamieniona na aldosteron (którego zadaniem jest pobudzenie nerek do resorpcji sodu i wody), zablokowanie produkcji aldosteronu prowadzi do obniżenia ciśnienia krwi (co oznacza mniej płynów w naczyniach krwionośnych). Ze znanych mi badań wynika, że kaptopryl nie ma żadnego wpływu na receptory alfa-2. Jest także bezużyteczny w celu obniżenia tłuszczu. Pierwszy guru wiedzy o sterydach, Dan Duchaine, był także jedną z pierwszych osób, która zasugerowała, że johimbinę (prawdziwy czynnik blokujący działanie receptorów alfa-2) można stosować jako środek spalający tłuszcz. Wskazał na badanie, które wykazało, że pokłady tłuszczu zależne od poziomu estrogenów charakteryzowały się posiadaniem dużej populacji receptorów alfa-2. Twierdził potem, że gdyby johimbina była stosowana lub wstrzykiwana miejscowo w tkanki tłuszczowe, zmalałaby jej ilość.

Obecnie wiele firm żywieniowych prowadzi sprzedaż doustnych środków spalających tłuszcz, w których znajduje się wysoki poziom johimbiny, dając nadzieję, że pomoże ona w utracie wspomnianej zbędnej tkanki. Problem w tym, że doustna dawka tego środka konieczna do pobudzenia spalania tłuszczu jest zbyt wysoka oraz wywołuje zbyt wiele skutków ubocznych w ośrodkowym układzie nerwowym, żeby traktować ją jako realną opcję. Biorąc pod uwagę te fakty naukowe, zastanawiam się czy jakaś firma produkująca suplementy będzie na tyle innowacyjna, żeby kiedyś zsyntezować głęboko wnikający, efektywny krem z johimbiną.
 

Przy próbie oceny tego, co się dzieje w organizmie, ogromnym błędem jest wpisanie wszystkich hormonów w jedną kategorię. Najpierw zajmijmy się testosteronem i wszystkimi jego pochodnymi. W organizmie mężczyzny testosteron, produkowany w jądrach lub wstrzykiwany (egzogenny), mogą spotkać następujące losy: (1) zostanie zaromatyzowany w estrogeny (hormon feminizujący, który powoduje zatrzymanie wody, ginekomastię oraz odkładanie się tłuszczu w dolnych partiach ciała); (2) może zostać zredukowany do dihydrotestosteronu (który może wywołać powiększenie prostaty, trądzik i łysienie); (3) może pozostać testosteronem. Jako kulturyści chcemy zwiększyć ilość testosteronu, który nie zostaje w nic przekształcony, do maksimum. Dlatego stosujemy inhibitory aromatazy oraz inhibitory 5-alfa-reduktazy, żeby odpowiednio zmniejszyć ilość estrogenów oraz DHT. Kiedy wstrzykuje się niektóre sterydy oparte na 19-nortestosteronie, np. Deca Durabolin lub octan trenbolonu, można podnieść się poziom prolaktyny. To z kolei może prowadzić do ginekomastii (połączonej z sączeniem się sutków) oraz impotencji. Ta ostatnia przypadłość najprawdopodobniej wynika z tego, że po orgazmie mężczyźni doświadczają ogromnego skoku w poziomie serum prolaktyny. Po tym następuje długi, uporczywy okres, w którym nie następuje erekcja. Powszechne jest branie środków typu Dostinex (który zawiera kabergolinę; zazwyczaj bierze się 5 mg co 3 dni) w celu zablokowania ciągłego podnoszenia się poziomu prolaktyny. Nie tylko zapobiega to rozwinięciu się ginekomastii, ale służy jako swego rodzaju afrodyzjak, gdyż wspomniane już uporczywe okresy po orgazmie praktycznie nie mają miejsca.

Terminy: przemęczenie nadnerczy oraz hormony nadnerczy odnoszą się do wszelkich hormonów steroidowych produkowanych w gruczołach nadnerczy (które znajdują się na szczycie nerek). Dehydroepiandrosteron (DHEA) jest hormonem androgennym wytwarzanym w nadnerczach. Nie należy go mylić z dihydrotestosteronem (DHT), którego zadaniem jest rozbudowywanie mięśni (u kobiet), regulowanie systemem immunologicznym oraz utrzymanie optymalnego tempa przemiany materii. Z drugiej strony, kiedy organizm jest czymś obciążony, uwalniany jest kortyzol, hormon kataboliczny. Doprowadza on do rozpadu suchych mięśni, podnosi poziom cukru we krwi oraz osłabia funkcje systemu immunologicznego. Z tych powodów, istotne jest żeby każdy ciężko trenujący sportowiec utrzymywał  kortyzol na jak najniższym poziomie. I na końcu aldosteron, który jest ważny dla utrzymania właściwej równowagi wody i sodu w organizmie. Kiedy poziom sodu jest niski, podwyższa się poziom aldosteronu. Hormon ten przekazuje potem sygnał do nerek, by rozpoczęły resorpcję wody i sodu. Ten dodatkowy płyn wewnątrznaczyniowy skutecznie podnosi ciśnienie krwi oraz przywraca równowagę elektrolityczną w organizmie.
Pamiętaj, żeby oceniając funkcje hormonów w organizmie, nie zakładać, że wszystkie wiążą się ze sobą. Pogrupuj te ważniejsze w osobne kategorie odnoszące się do tego gdzie są produkowane i w ten sposób spróbuj ustalić źródło problemu.
 

Postaram się odpowiedzieć krótko i zwięźle. Wszyscy wiemy, że białka są potrzebne do budowy i naprawy mięśni, aczkolwiek to tylko dwie trzecie historii. Jeśli wrócisz pamięcią do lekcji biologii w liceum, kiedy nauczyciel rysował na tablicy obrazek przedstawiający komórkę i tłumaczył, że błona komórkowa – jej zewnętrzna krawędź – to półprzepuszczalna błona tłuszczowa, która chroni wewnętrzną zawartość komórki, może zrozumiesz co dzieje się, kiedy te komórki podlegają rozpadowi podczas treningów siłowych. W trakcie hardcorowych ćwiczeń tego typu komórki mięśniowe są rozrywane na strzępy, a białko znajdujące się wewnątrz, jak i tłuszczowa błona komórkowa, składająca się z podstawowych kwasów tłuszczowych, muszą zostać odbudowane. Bez odpowiedniego przyswajania tych istotnych, podstawowych substancji – czyli białka i tłuszczu – komórki nie zostaną skutecznie odbudowane. Dla ciężko trenującego kulturysty to poważny problem. Jeśli bliżej przyjrzymy się temu, że wielu z nich uważa, że tłuszcze są nieobowiązkowe w ich diecie lub, że to jakaś stuknięta teoria, którą stworzył Dave Palumbo, szybko okaże się, że to dość problematyczne zagadnienie dla tych, którzy szukają sposobów na maksymalizację procesów wzrostu i odbudowy mięśni. Wspomniane już kwasy tłuszczowe nazywają się niezbędnymi kwasami tłuszczowymi nie bez powodu. Są podstawowymi składnikami diety. Nie chcę być zbyt zgryźliwym, ale każdy kto ignoruje ten fakt to kretyn! Jestem pewien, że jest mnóstwo ludzi, którzy uparcie twierdzą, że nabrali dużo masy mięśniowej bez spożywania nawet grama tłuszczu. Jednakże ci sami ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że większość niezbędnych tłuszczów pobierają, niebezpośrednio, z białek, które przyswajają. Powodem, dla którego Dorian Yates miał zwyczaj spożywać 600 g białka dziennie było to, że z tych wszystkich ryb, kurczaków i mięsa którym się żywił nieświadomie pobierał podstawowe tłuszcze. Czy nie byłoby to prostsze i mniej toksyczne dla organizmu, gdybyśmy spożywali mniej białek, a więcej podstawowych tłuszczów? Warto ten fakt przemyśleć przy planowaniu kolejnej diety na rozbudowę masy lub pozbycie się zbędnego tłuszczyku.